چوگوهر قطره ام تاکی به آب افتدکه برخیزد

زمانی کاش در پای حباب افتد که برخیزد

جهانی گشت از نامحرمی پامال افسردن

به فکر خود کسی زین شیخ و شاب افتد که برخیزد

به اقبال فنا هم ننگ دارد فطرت از دونان

مبادا سایه ای در آفتاب افتد که برخیزد

ز تقوا دامن عزلت گرفت وخاک شد زاهد

مگر چون شور مستی درشراب افتدکه برخیزد

به حشر خواجه مپسند ای فلک غیر از زمینگری

مباد این خر مکرر در خلاب افتدکه برخیزد

فسون شیشه ، ما را ازپری نومیدکرد آخر

به روی کس محال است این نقاب افتدکه برخیزد

تحمل خجلت خفت نمی چیند درین محفل

سپند ما چرا دراضطراب افتد که برخیزد

درپن صحرا عروج ناز هرگردی ست دامانی

سر ما هم به فکر آن رکاب افتد که برخیزد

حیا مشکل که گیرد دامن رنگ چمن خیزش

چوگل هرچند این آتش در آب افتدکه برخیزد

ز لنگرداری رسم توقع آب می گردم

خدایا بخت من چندان به خواب افتدکه برخیزد

نهان در آستین یأس دارم چون سحر دستی

غبار من دعای مستجاب افتدکه برخیزد

نمو ربطی ندارد با نهال مدعا بیدل

مگر آتش درین دیر خراب افتدکه برخیزد